Scroll down for English language version
ໂດ້, ອາຍຸ 17 ປີ ລາວເກິດທີ່ ແຂວງ ວຽງຈັນ. ປະຈຸບັນໂດ້ຍ້າຍມາຢູ່ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນກັບຄອບຄົວ ແລະ ໄດ້ສຶກສາຮຳ່ຮຽນຢູ່ທີນັ້ນ. ຕອນທີ່ຢູ່ແຂວງວຽງຈັນ ລາວຫຼິ້ນຣັກບີ້ພາຍໃຕ້ຫຼັກສູດ Pass It Back. ໂດ້ໄດ້ມີການຝຶກຊ້ອມຣັກບີ້ໂດຍເລີ່ມມີຄວາມຫຼົງໄຫຼໃນກິລານີ້ຫຼາຍຂື້ນເລື່ອຍໆ ເຖິງມັນເປັນກິລາທີ່ລາວບໍ່ຮູ້ຈັກມາກ່ອນກໍ່ຕາມ. ຫຼັງຈາກໄດ້ຝຶກຊ້ອມຄົບກຳນົດກໍ່ໄດ້ມີການເຂົ້າຮ່ວມການແຂ່ງຂັນທ້າຍລະດູເທື່ອທຳອິດຂອງໂດ້. ມັນໄດ້ເຮັດໃຫ້ລາວມີຄວາມຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍ ໂດ້ເວົ້າວ່າ “ໃນຕອນທີ່ໄປແຂ່ງຂັນມັນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍ ແລະ ກົດດັນຫຼາຍອີກເພາະມັນເປັນການແຂ່ງຂັນຄັ້ງທຳອິດຂອງຂ້ອຍ. ການແຂ່ງຂັນເທື່ອນີ້ຈະຊ່ວຍສ້າງມິດຕະພາບທີ່ດີໃຫ້ກັບຂ້ອຍ ແລະ ຄົນໃນທີມອື່ນ.” ຫຼັງຈາກການແຂ່ງຂັນໃນຄັ້ງນີ້ໄດ້ຈົບໄປທີມຂອງໂດ້ແມ່ນສາມາດຄົ້ວແຊ້ມໃນການແຂ່ງຂັນຄັ້ນນີ້ໄປໄດ້ມັນເຮັດໃຫ້ໂດ້ດີໃຈຫຼາຍ ແລະ ໂດ້ໄດ້ຕັ້ງໃຈວ່າ ໂດ້ຈະຕັ້ງໃຈຊ້ອມໃຫ້ໜັກ ແລະ ຈະພະຍາຍາມກະຕຸ້ນໝູ່ທຸກຄົນທີ່ຢູ່ໃນທີມໃຫ້ພາກັນຕັ້ງໃຈຊ້ອມ ເພື່ອປ້ອງກັນແຊ້ມໃນການແຂ່ງຂັນຕໍ່ໄປ. ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຕັ້ງໃຈຝຶກຊ້ອມມັນກໍບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງໂດ້ເສຍຖິ້ມໄປລ້າໆເພາະທີມຂອງລາວແມ່ນໄດ້ ແຊ້ມ 3ປີຊ້ອນ ໃນການແຂ່ງຂັນຣັກບີ້ແທັກນີ້.
ຫຼັງຈາກທີ່ໂດ້ໄດ້ຫຼິ້ນຣັກບີ້ມາໄລຍະໜຶ່ງ ໂດ້ ຄິດວ່າຕ້ອງການຢາກລອງເຈິະກັບສິ່ງທ້າທາຍໃໝ່ ນັ້ນກໍຄືການຫຼິ້ນຣັກບີ້ແບບປະທະ ຫຼື ວ່າແບບຕຳ ເພາະວ່າໂດ້ໄດ້ເບິ່ງຄຣິບວີດີໂອຂອງຕ່າງປະເທດມາຫຼາຍກ່ຽວກັບການຫຼິ້ນຣັກບີ້ແບບປະທະ ແລະ ໄດ້ເກິດມີຄວາມສົນໃຈຂຶ້ນມາໃນທັນທີວ່າຢາກຫຼີ້ນຣັກບີ້ຕຳ. ໃນເວລາບໍ່ດົນ ກໍມີຄົນມາສ້າງທີມຣັກບີ້ແບບປະທະຢູ່ໃນແຂວງວຽງຈັນ ນັ້ນກໍຄື ອ້າຍ ວັນນະໄຊ ສົມສຸທິ ຫຼື ວ່າ ອ້າຍເປິ້ນ ນັ້ນເອງ. ຫຼັງຈາກທີ່ອ້າຍເປິ້ນມາສອນກ່ຽວກັບທັກສະການຫຼິ້ນຕຳໃຫ້ມັນກໍເຮັດໃຫ້ໂດ້ຄິດວ່າ “ອັນນີ້ແລະ ທີ່ຂ້ອຍຢາກລອງ ຢາກສຳຜັດວ່າມັນເປັນແນວໃດ ເພາະແຕ່ກີ້ແມ່ນມີແຕ່ເບິ່ງຄຣິບວີດີໂອ ແຕ່ຕອນນີ້ແມ່ນໄດ້ລົງມືເຮັດແບບເຂົາເຈົ້າເລີຍ. ເມື່ອໄດ້ມາລອງຫຼີ້ນແລ້ວຮູ້ສຶກວ່າມັນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍໄດ້ຮັບປະສົບການໃໝ່.”
ການທີ່ໂດ້ໄດ້ກ້າວມາເປັນນັກກິລາຂອງທີມສະໂມສອນໝູປ່າແມ່ນເພື່ອຢາກສືບຕໍ່ທັກສະຫຼັກບີ້ທີ່ໂຕເອງໄດ້ຮຽນມາຈາກຫຼັກສູດ Pass It Back ແລະ ເພື່ອເປັນການໄດ້ຫາມິດຕະພາບໃໝ່ໆ, ໄດ້ມີໝູ່ໃໝ່ໆ ແລະ ໄດ້ຮູ້ຈັກກິລາຣັກບີ້ນີ້ຫຼາຍຂຶ້ນ.
ຈາກນັ້ນໂດ້ໄດ້ຍ້າຍມາຢູ່ທີ່ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນກັບຄອບຄົວ ແຕ່ລາວກໍຍັງບໍ່ໄດ້ຖີ້ມທັກສະຣັກບີ້ທີ່ໂຕເອງມີ ໂດ້ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມຝຶກຊ້ອມກັບທີມຣັກບີ້ຕຳທີ່ຢູ່ນະຄອນຫຼວງ ແລະ ໄດ້ຕັດສິນໃຈເຂົ້າມາເປັນຄູຝຶກພາຍໃຕ້ຫຼັກສູດ Pass It Back ນໍາອິກ. ໂດ້ໄດ້ມີຄວາມຫວັງວ່າການມາເປັນຄູຝຶກຄືການເຮັດວຽກ ເພື່ອແບ່ງເບົາພາລະຄອບຄົວໄດ້ແດ່ໜ້ອຍໜຶ່ງ ແລະ ກໍ່ຍັງໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ເດັກນ້ອຍໄດ້ມີປະສົບການຄືແບບທີ່ລາວເປັນ ເລີຍຢາກໃຫ້ເດັກນ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ ແລະ ນຳໃຊ້ທັກສະໃຫມ່ໆເຂົ້າໄນການແຂ່ງຂັນ. “ຂ້ອຍຢາກພັດທະນາຕົວເອງນຳຄືຢາກເປັນຄົນທີ່ມັກປາກມັກເວົ້າ, ເຂົ້າຫາສັງຄົມງ່າຍ ເພາະແຕ່ກ່ອນຂ້ອຍຈະເປັນຄົນງຽບບໍ່ຄອຍມັກເຂົ້າສັງຄົມ.” ນັ້ນກໍ່ແມ່ນເຫດຜົນໃນການມາເປັນຄູຝຶກຂອງໂດ້.
ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຮັບການຄັດເຂົ້າມາເປັນຄູຝຶກ ລາວກໍໄດ້ມີການປ່ຽນແປງຫຼາຍຢ່າງເຊັ່ນວ່າ: ການພັດທະນາຄວາມຄິດຂອງໂຕເອງ ຄືໃນຕອນຝຶກອົບຮົມແມ່ນໄດ້ມີການແຕ່ງແຜນສອນເພື່ອກຽມເສັງ ໂດ້ກໍແຕ່ງແລະ ຄິດໄປນຳວ່າເຮັດແນວໃດຈຶ່ງຈະເສັງຜ່ານ. ລາວກໍ່ໄດ້ຂໍໃຫ້ໝູ່ມາຊ່ວຍເປັນນັກກິລາໃຫ້ແລ້ວໂດ້ກໍລອງສອນ. ລາວກໍຄິດຫາເດັກນ້ອຍທີ່ຈະໄດ້ໄປສອນວ່າ ຖ້າສອນແບບນີ້ເດັກນ້ອຍຈະຮູ້ສຶກມ່ວນບໍ່? ຈະຕ້ອງສອນແນວໃດເພື່ອໃຫ້ເດັກນ້ອຍເຂົ້າໃຈໃນກິດຈະກຳທີ່ສອນ. ລາວກໍ່ໄດ້ນຳເອົາປະສົບການທີ່ຝຶກອົບຮົມມາໃຊ້ກັບຕົນເອງຄື “ສອນເດັກນ້ອຍດ້ວຍຄວາມເປັນມິດ ແລະ ເຂົ້າຫາກັບນັກກິລາໄດ້ງ່າຍ. ພ້ອມທັງບໍ່ໄດ້ຖືໂຕວ່າໂຕເອງເປັນຄູຝຶກ. ແຕ່ມັກຈະໃຊ້ຄຳເວົ້າແບບອ້າຍລົມກັບນ້ອງ ແລະ ເຮັດໃຫ້ນັກກິລາມັກ ແລະ ມ່ວນໃນການສອນຂອງຂ້ອຍ.” ສ່ວນເລື່ອງຄວາມຮູ້ແມ່ນໂດ້ກໍມີຄວາມຮູ້ມາຫຼາຍພໍສົມຄວນ ເພາະເຄີຍເປັນນັກກິລາມາກ່ອນມັນອາດຈະເຮັດໃຫ້ລາວເຂົ້າໃຈວ່າເກມອັນໃດຕ້ອງຫຼິ້ນແນວໃດມັນຈຶ່ງຈະມ່ວນ, ຫຼິ້ນແນວໃດນັກກີລາຈື່ງຈະນຳໄປໃຊ້ ແລະ ສຸດທ້າຍແມ່ນກ່ຽວກັບທັກສະຊີວິດມັນເຮັດໃຫ້ໂດ້ໄດ້ມີທັກສະໃນການເວົ້າຫຼາຍຂຶ້ນ. ການສົນທະນາທັກສະຊີວິດເປັນພາກສ່ວນໜຶ່ງທີ່ສຳຄັນຫຼາຍສຳລັບນັກກິລາໄດ້ຮຽນຮູ້ທັກສະຊີວິດໃໝ່ ເພາະນອກຈາກເຂົາເຈົ້າຈະໄດ້ຫຼິ້ນກິລາຣັກບີ້ແລ້ວ ເຂົາເຈົ້າຍັງໄດ້ຮຽນກ່ຽວກັບຄວາມຮູ້ຫຼາຍໆຢ່າງກ່ຽວກັບທັກສະຊີວິດ ບໍ່ວ່າຈະເປັນການຮຽນເຖິງກົດລະບຽບພື້ນຖານ, ການສື່ສານທີ່ຖຶກຕ້ອງ, ກ່ຽວກັບການຊ່ວຍເຫຼືອຄົນອື່ນ ແລະ ເຂົ້າໃຈເລື່ອງບົດບາດຍິງຊາຍ. ເພາະຖ້າທຽບແຕ່ກີ້ກັບຕອນທີ່ໄດ້ເຂົ້າມາຝຶກອົບຮົມແມ່ນໂດ້ກ້າເວົ້າກ້າສະແດງອອກຫຼາຍ ແລະ ກ້າເຂົ້າຫາຄົນອື່ນຫຼາຍຂຶ້ນກວ່າເກົ່າ. ລາວກໍ່ໄດ້ກາຍເປັນຜູ້ນຳພາການສົນທະນາທັກສະຊີວິດກັບນັກກິລາຂອງຕົນເອງໄດ້.
Doe, is a 17-year old boy from Vientiane Province. He recently moved to Vientiane Capital with his family to study at a high school there. When he was in Vientiane Province, he joined the Pass It Back program and slowly discovered that he had a passion for rugby, even though he never knew about the sport before. After completing a designated number of sessions, he participated in his first competition at the end of the season. Doe was very excited and shared, “When I went to compete, I felt very nervous and pressured because it was my first competition. But, this competition helped me build friendships with other teams as well as within my own team.” At the competition, Doe’s team won first place. Doe was very happy and plans to train hard and encourage his teammates to do the same in order to defend their title. The effort he put into training was not in vain because his team was able to secure first place for three consecutive years. After playing tag rugby for a while, Doe wanted to challenge himself by playing contact rugby. He became interested in contact rugby after watching video clips online. Not long after, Pern and Tae (key partners in Vientiane Province) created a contact rugby team in Vientiane province. After Pern came to teach contact rugby skills, Doe thought to himself, “This is what I want to try! I wanted to try it because I have only watched video clips, but now I can play it myself. After trying to play it, I was able to gain new experiences.” Doe wanted to become a rugby club player in order to use the skills that he learned in the Pass It Back curriculum, build new friendships, and learn more about the sport.
After that, Doe moved to Vientiane Capital with his family. However, he did not want to let go of his passion for rugby. Therefore, he resumed playing contact rugby in a club in Vientiane Capital and decided to join the Pass It Back program as a coach. Doe wanted to become a coach in order to help out his family and help children have the same experience as he did. He wanted children to learn and use the skills that they learn in competitions. Doe shared he reason for becoming a coach, “I wanted to improve myself and become more talkative and sociable because in the past I was a quiet person and did not like to socialise.”
After being selected as a coach, Doe changed a lot. For example, his thinking changed. During the training, he had to plan a session for the test. As he was planning, he thought of how he could pass the test. He asked his friends to role-play as players in order for him to practice coaching. He thought of the children that he will teach and whether they will have fun and understand what he teaches. He also used the experience he gained from training, “I coach children in a friendly and approachable manner. I do not act superior because I am a coach, I talk to players like they are my younger siblings in order for them to have fun”. Doe also has a considerable amount of knowledge because he was previously a player. This helps him to know how to make the games fun and ensure that the players use the skills they learned. Learning life skills has helped Doe improve his speaking skills. Life skill discussions are very important for players to learn new life skills because in addition to playing rugby, they also get to learn many life skills whether that is basic rules, correct communication, helping others, and gender roles. Compared to when Doe was training, he is now more confident in speaking up and approaching others. He has become a leader who facilitates life skill discussions for his players.